Van Veenhuizen naar de Blauwe Stad.

Sinds ik het boek Het pauperparadijs heb gelezen, wilde ik graag naar Veenhuizen.

En vandaag was het zo ver.

A. ging mee, ook hij wilde graag naar Veenhuizen.

Het was een prachtige, zonnige, frisse dag.







De eerste confrontatie was de rij huizen vlak voor het voormalig strafkamp.
Ze hadden allemaal een naam: humaniteit, opvoeding.

Op het kamp hadden ook veel huizen een naam. We hoorden dat de huizen bewoond werden door mensen die op het kamp werkten. Bij promotie verhuisden ze naar een groter en mooier afgewerkt huis.

Na hun diensttijd moesten de werknemers het kamp verlaten en een andere woning zoeken.

Op het kamp woonden personeel en "verpleegden", zoals men zei.

Het voormalig hospitaal en de bijgebouwen zijn sinds 2 jaar prachtig gerestaureerd en als hotel en restaurant in gebruik. Plichtgevoel is de woning van de apotheker, Bitter en Zoet, de apotheek.

Plichtgevoel

Bitter en Zoet

In deze huizen zijn nu de hotelkamers gevestigd. Moderne kamers in een "ouderwets jasje".

De verpleegden woonden in kazerneachtige gebouwen.

Ze hadden weinig ruimte.

Het was vandaag een kijkje in een andere, oude wereld die hoort bij de geschiedenis van Nederland.

Daarna gingen we naar een nieuwere wereld. De Blauwe Stad.

Hier troffen we een heel ander beeld.

Een grote kale vlakte waar wegen zijn aangelegd. De straten hebben allen een naam, maar aan de meeste straten staan geen huizen.

Af en toe een groepje huizen bij elkaar.
Rondom dit alles veel water.

Een prachtige dag, waarin we Nederland op een andere manier hebben leren kennen.

We hopen beide plekken nog eens per fiets te bezoeken, want er is nog veel meer te zien.

In het boek De Graanrepubliek is het verhaal van de onderwaterzetting van de Blauwe stad te lezen.

24 juli 2016, toevoeging.

Vandaag ging ik naar de theatervoorstelling van het Pauperparadijs in Veenhuizen en daar hoorde ik dat Susanna Jansen en Frank Westerman partner zijn.

Toevallig dat ik hen beide noemde in dit blog.